Statement
“Useless” Every artifact crafted or chosen by humans can be viewed as a “text,” and every text is open to interpretation. In the modern world, texts have permeated our lives to such an extent that these creations—texts, objects, artifacts—have often supplanted interpersonal relationships, even shaping individual identity. Texts are produced with a specific purpose, consumed within a particular context, and rendered “useless” once that purpose is fulfilled. However, as a text (object) is consumed and exits its original functional context, it assumes a different role. Thus, “uselessness” does not exist as an absolute state; rather, it signifies a shift in function. One might argue that “uselessness” acquires meaning through the subjective experiences of “I” or “we,” surfacing when a text (object) no longer serves or is subordinate to us. At this juncture, it becomes useless to “me,” yet, over time, it may transform into a personal or collective memory. Eventually, it may become an artifact, destined either for preservation in a museum or abandonment in a specific place. Therefore, even in its stillness and silence, a text continues to carry meaning and be consumed
The First Person to Speak of Useless
The Second person to Speak of Useless
The Third Individual to Address the Concept of Uselessness
The fourth person to refer to useless
The fifth person to talk about useless
The sixth person to discuss useless
The seventh person to address useless
The eighth person to discuss useless
The last person to speak about useless
To initiate the creation of the video art project titled Uselessness, I posted an invitation on my Instagram story in early April 2019, inviting individuals interested in collaborating on the project to reach out. Approximately twelve individuals responded—ten women and two men. On April 7th, 2019, I sent each participant a message outlining three key requests: first, to provide a personal definition of uselessness; second, to introduce an artwork that either embodies or critically engages with the concept of uselessness; and finally, to bring an object from their daily life they deemed useless, and to share their reasoning behind this designation. Following this, three female participants withdrew due to travel obligations. Accordingly, we commenced audio and video recording on April 16th, 2019, in alignment with a schedule coordinated by the participants. This recording phase spanned approximately four weeks. During this time, some participants failed to adhere to the agreed-upon schedule, necessitating adjustments. Additionally, one male participant missed his appointment without prior notice or subsequent explanation. Ultimately, the video art project was completed with the participation of seven women and one man. Given the limited number of male participants, I invited an additional male friend to join near the end of the project, who graciously accepted. Through the dedication of all involved, the video art project reached its conclusion. Beyond the completion of the video art piece, several statistically notable and thought-provoking observations emerged: The participant gender ratio: seven women to two men. Female participants demonstrated a markedly greater propensity for self-expression and a sense of responsibility within the project than their male counterparts. Women showed a heightened sensitivity to the presence of uselessness in their environments and were more inclined to express this perception through artistic means, which underscores their active engagement and is both noteworthy and deserving of respect
برای آغاز پروژه ویدئو آرت با عنوان «بی‌مصرفی»، در اوایل آوریل ۲۰۱۹ دعوت‌نامه‌ای در استوری اینستاگرامم منتشر کردم و از افرادی که تمایل به همکاری در این پروژه داشتند خواستم با من ارتباط بگیرند. حدود دوازده نفر به این فراخوان پاسخ دادند؛ ده زن و دو مرد. در تاریخ ۷ آوریل ۲۰۱۹، پیامی برای هر یک از شرکت‌کنندگان ارسال کردم که در آن سه درخواست مطرح شده بود:
۱. ارائه تعریف شخصی از مفهوم بی‌مصرفی،
۲. معرفی یک اثر هنری که این مفهوم را به تصویر بکشد یا به طور انتقادی با آن درگیر شود،
۳. آوردن یک شیء از زندگی روزمره‌شان که آن را بی‌فایده می‌دانند، همراه با توضیح دلیل این انتخاب.
پس از ارسال این پیام، سه شرکت‌کننده زن به دلیل برنامه سفر از ادامه همکاری انصراف دادند. در نتیجه، ضبط صدا و تصویر را از ۱۶ آوریل ۲۰۱۹، بر اساس برنامه‌ای که با همکاری سایر شرکت‌کنندگان تنظیم شده بود، آغاز کردیم. این مرحله از پروژه حدود چهار هفته طول کشید. در این مدت، برخی از شرکت‌کنندگان به برنامه زمانی توافق‌شده پایبند نبودند و این موضوع باعث شد که تغییراتی در برنامه ایجاد شود. علاوه بر این، یکی از شرکت‌کنندگان مرد بدون اطلاع قبلی یا ارائه توضیح، در موعد مقرر حاضر نشد.
در نهایت، پروژه با حضور هفت زن و یک مرد به پایان رسید. به دلیل تعداد اندک شرکت‌کنندگان مرد، در مراحل پایانی پروژه از یک دوست مرد دیگر دعوت کردم تا به گروه بپیوندد که او نیز با خوشحالی این دعوت را پذیرفت. با تلاش و تعهد همه افراد حاضر، پروژه ویدئو آرت با موفقیت به اتمام رسید.
علاوه بر تکمیل اثر هنری، چند نکته آماری و جالب توجه به چشم آمد:
نسبت جنسیتی شرکت‌کنندگان: هفت زن در مقابل دو مرد.
زنان تمایل بیشتری به بیان احساسات و مسئولیت‌پذیری در پروژه نشان دادند.
آن‌ها نسبت به مفهوم بی‌مصرفی در محیط اطراف خود حساسیت بیشتری داشتند و این درک را بیشتر از طریق هنر ابراز می‌کردند. این مشارکت فعال و مسئولانه زنان نه تنها قابل توجه، بلکه شایسته احترام است.