Exhibition in Berlin
16 – 20 August 2022
“Return to Berlin 2022”
organized and curated by GaleriaZero / The Netherlands in collaboration with Forum Factory/Berlin.
Location: Forum Factory , Besselstraße 13-14, 10969 Berlin-mitte.
Collective art exhibition in Berlin with painting, photography , installation-art and performance.
If you are interested in video art, please check out my YouTube channel.
Dear Mr Moareknejad!
We at GaleriaZero are so happy to be able to show one of your works during our exhibition in Berlin 26th -30th of August. In connection to this we would like to ask you some questions.
□ You are an artist with a large field of expression. You present yourself mainly as a video artist but also as a painter and poet. The three components are equally essential, I think. Could you please tell us more about what creation means for you and how you see art’s role in society and in the human existence at large?
- In the society where I live, words and literature are more important than all the arts because they are mixed with metaphors, proverbs and irony, and for this reason poetry and stories are more important than films and music. In the Middle East, especially in Iran, due to the acceptance of multimedia and conceptual arts, narration in the form of images has become more attractive. Although an image like a painting has its own narrative, when I want to express a series of narratives and sub-narratives, a series of images is necessary and I have to use video whether I like it or not. And interestingly, in my city – Isfahan – video art is accepted more than all contemporary arts. Therefore, although I started with painting in 1989, I switched to video art in 1994. What is my story now? The video artist in every society tries to show the dilemmas and problems and rarely the social beauties. In some countries, there are economic issues and problems, and in others, the problems of the academic system, and in Iran, most of the problems related to women and ideological issues are raised. In Iran, there are two types of video artists: 1) artists who pay attention to the form and aesthetics of their work and abandon narrative and symbolic expression, which is gradually reduced from this category, and 2) artists for whom expression is narrative. Is. It is important, although it is mostly mixed with the aesthetics of the form. I am from the second group. I try to express a concept that is universal and not just about my region, although I take form and narrative from the world in which I live. On the other hand, artists are divided into two categories in terms of production: 1) Artists who refer to technicians for each part of the production of their work. For video artist, use a professional videographer, professional audio recorder and professional editor. and second) artists who try to master all fields by themselves and start and finish the work by themselves. Again, I belong to the second category. I do all the steps from idea to implementation and construction myself. Today, it is no longer possible to separate my problems from other problems. Because our problems and dilemmas from the conceptual parts of life such as environmental and climate issues have become like human questions and on the other hand, the audience and viewers of our work are not only a special and limited group, because the contemporary world has created an atmosphere where I and others Being on the other side of the globe, we connect in an instant, so we face almost the same problems at home. We have and he is also related to my work and sees part of his problems, part of his world and his problems in my work. Perhaps the reference to symbolic expression and the use of archetypes shows this desire, and I use these possibilities of symbols and archetypes so that my works can be seen in a wider range.
□ You touch the audience/viewers at several levels as social, philosophical, existential. There is a strong feeling of melancholia, sadness, a feeling of a lost paradise acting as a gravity pulling the viewer inside your complex Universe. Could you mention a couple of areas/ questions of high interest for you as an artist?
- What engages my mind in creating or creating an art work is not many questions, but basic questions about humans, existence, the world, and human relationships. The environment and of course the concerns of my life today in the society which I live. The questions that have been raised many times in every old and new writing and despite the fact that many answers have been written, still remain unanswered. But it’s not looking at existence and seeing the sky and the depths of the stars, seeing a stain of paint on a wall or the mold of a moldy piece of bread, it doesn’t matter how you look at it, because they all lead to this desire. Is. And most importantly, the subject of “death”, which has spawned many stories since the time of Gilgamesh, is still a mystery to me. And of course fear of facing it.
□ Always great art gives a feeling of simplicity in all its complexity. Without big gestures you let strong feelings hit the viewer connecting him/ her to own pain and loss. Sometimes the strength is hidden in a detail, a small gesture, a short sequence as if it is accidental which is intriguing as a riddle. Could you tell us something about your symbolic language of expression?
- It is one of my mental concerns to be able to convey my art to the audience in the simplest way, whether in video art or poetry. But not in a clear and obvious way, but with a symbolic and indirect expression. In video art, I try to turn the whole work into a turning point. To understand what I mean, think about the movies you have seen. You have one or more scenes from each movie in your head and you live with them. For example, in the film Three Times Blue by Krzysztof Kieślowski, the main character of the film, Juliette Binoche, punches her right hand and drags her on the surface of the wall in a scene while passing by the wall. Or in another scene, he is sitting in front of the fireplace inside the house and instead of sucking the candies in his mouth, he breaks them and eats them, and the sound of them being crushed can be heard. And many other movies that we saw, now I try to make the whole of my video art the same sensitive and special scene that stays in the audience’s mind. And of course a very difficult but possible task. Another reason may be the use of poetry. I am a poet and in the video I add a poetic theme to the work with all the doubts and ambiguities that can be added to the work
□ With our last question we would like to look into the future. Could you tell us something more about your future projects?
- Everyone has similar plans in life which cannot be avoided, but for my future plans, I put myself in difficult and questioning situations. Of course, there must be conditions to be able to express the video. For me, mind, life and artistic activities are not separate, I don’t know when is the time to rest and when is the time for artistic activity and thinking. There is no need for a special place because they are intertwined and not separated from each other. My decisions are formed in the moment, they are created spontaneously. According to my abilities and possibilities, I find mental conflict from the surroundings, I struggle with it until it is depicted, that’s why it can take a year to make a one-minute video art. I always live with the subject I have found and experiment in different situations until I can make it. So I don’t make many decisions for the future, but they pull me. Where I live there is no special planning for the future. We don’t know about tomorrow, so we have to make decisions in the moment. On paper I can keep my mind active with photography. But now I’m thinking about a project that has been occupying my mind for a long time and that is “decay”. I have written a book that I hope will be published and I am trying to curate an exhibition.
پاسخ پرسش نخست:
در مکانی که من زندگی میکنم در جامعه، کلام و ادبیات بیشتر از همهی هنرها اهمیت دارد زیرا با روایت، مثل و متلها و کنایه و ایهام آمیخته است و به همین منظور ابتدا شعر و داستان و سپس فیلم و موسیقی اهمیت دارند. حال با ورود منطقه خاورمیانه بهویژه ایران به جهان معاصر و پیوست شدن به هنر جهان امروز، روایت در قالب و شکلِ تصویری جذابیت بیشتری دارد. اگرچه یک تصویر نظیر نقاشی نیز با خود روایت دارد اما زمانی که بخواهیم مجموعهای از روایتها و خرده روایتها را بیان کنیم به مجموعهای از تصاویر نیاز میشود که خواهم ناخواه مجبور به استفاده از ویدئو میشویم. و جالب است که در شهر من – اصفهان- ویدئوآرت بیش از همهی هنرهای معاصر پذیرفتهشده است. من سال 1368 با نقاشی شروع کردم اما سال 1373 به ویدئوآرت روی آوردم. حال روایت من چست؟ هنرمند ویدئوآرتیست در هر جامعهای سعی در نمایش معضلات و مشکلات و بهندرت زیباییهای اجتماعی دارد. در برخی کشورها مسائل و مشکلات اقتصادی و در برخی دیگر مشکلات نظام دانشگاهی و در ایران بیشتر مشکلات مربوط به زنان و مسائل ایدئولوژیک مطرح است.
در ایران دو گونه ویدئوآرتیست هست: یک) هنرمندانی که به فرم و زیباییشناسی فرمی اثرشان توجه دارند و روایت و بیان نمادین و کنار گذاشتهاند که بهمرور از این دسته دارد کاسته میشود، و دو) هنرمندانی که بیان روایت برایشان مهمتر است که البته آمیخته میشود با زیباشناسی فرم. من از گروه دوم هستم. سعی در بیان مفهومی دارم که جهانی است و تنها مربوط به منطقهی من نمیشود اگرچه نوع فرم و روایت را از جهان زیست خود میگیرم.
از طرفی ازنظر ساخت نیز هنرمندان دودسته میشوند: یک) هنرمندانی که برای هر بخش از ساخت اثرشان به تکنسین رجوع میکنند. برای ویدئوآرتیست استفاده از فیلمبردار حرفهای، صدابردار حرفهای و تدوین گر حرفهای. و دوم) هنرمندانی که سعی میکنند خودشان در همهی زمینهها تبحر پیدا کنند و خودشان اثر را شروع و به پایان برسانند. باز من از دستهی دوم هستم. تمام مراحل از ایده تا اجرا و ساخت را خودم انجام میدهم.
امروزه دیگر مشکلات من نمیتواند جدای از مشکلات دیگری باشد. زیرا مشکلات و معضلات ما یکسان شدهاند از پرسشهای انسان از بخشهای مفهومی زندگی و چه مسائل زیستمحیطی و آب و هوایی و غیره. و از طرفی مخاطب و بینندهی اثر ما فقط قشر خاص و محدودی نیستند زیرا جهان معاصر فضایی را ایجاد کرده که من با دیگری که آنسوی کره زمین است در یکلحظه به هم مرتبط میشویم پس علاوه بر دیار همزمان به مشکلات تقریباً یکسانی نیز دچار هستیم. و او هم به اثر من مربوط میشود و بخشی از مشکلات او نیز بخشی از جهان خودش و مشکلاتش را در اثر من میبیند. شاید اشاره به بیان نمادین و استفاده از آرکی تایپ ها چنین خواست یکسانی را نمایش میدهند و من از همین امکانات نمادها و آرکی تایپ ها بهره میبرم که اثرم در گسترهی بیشتری دیده شود.
پاسخ پرسش دوم:
آنچه ذهن مرا درگیر خودش میکند تا اثر هنری بیافرینم یا بسازم پرسشهای زیادی نیستند چند پرسش اساسی است دربارهی انسان، هستی، جهان و روابط انسانی انسانها؛ محیط زیست و البته دغدغههای زندگی امروز من در جامعهای که در آن زندگی میکنم. پرسشهایی که بارها و بارها در هر نوشتهی قدیمی و جدید مطرحشدهاند و هنوز بدون پاسخ ماندهاند اگرچه پاسخهای بسیاری نوشتهاند.
اما پرسش با نگاه به نظام هستی به دست نیامدهاند بلکه با دیدن یک لکه رنگ ریخته بر دیوار، یا کپک زدن یکتکه نان به ذهن آمدهاند فرقی نمیکند به چه چیز نگاه میکنیم زیرا همگی به پرسشهایی میرسند که در پی یافتن پاسخ هستند. و مهمتر از همه مسئلهی «مرگ» که از روایت گیلگمش تا اکنون روایتهای بسیاری را پدید آورده است اما هم چنان برای من یک معماست. و البته ترس مواجهه با آن.
پاسخ پرسش سوم:
این از دغدغههای ذهنی من است که بتوانم با سادهترین شکل هنرم را به مخاطب انتقال دهم چه در ویدئوآرت چه در شعر. اما نه بهصورت واضح و آشکارا بلکه با بیان نمادین و غیرمستقیم. در ویدئوآرت سعی میکنم تمام اثر نقطه عطف باشد. برای فهم سخنم به فیلمهایی فکر کنید که دیدهاید. از هر فیلم یک یا چند صحنه در ذهن دارید و با آنها زندگی میکنید. برای نمونه در فیلم سهگانهی «آبی» اثر کیشلوفسکی، شخصیت اصلی فیلم -ژولیت بینوش- در صحنهای همانطور که از کنار دیواری میگذرد دست راستش را مشت میکند و بر سطح دیوار میکشد. یا در صحنهای دیگر داخل خانه روبروی شومینه نشسته است و آبنباتهایی که در دهان دارد را بهجای مکیدن میشکند و میخورد و صدای خرد شدن شان به گوش میرسند. و بسیاری فیلمهای دیگر که دیدهایم.حال من سعی دارم کلیت ویدئوآرت من همان صحنهی حساس و ویژهای باشد که در ذهن مخاطب میماند. و البته کاری بسیار مشکل اما شدنی.
دلیل دیگر آن شاید بهر گیری از شعر باشد من شاعر هستم و در ویدئو یک تم (مضمون) شاعرانه به اثر اضافه میکنم با تمام ایهام و ابهامهایی که میتوان به اثر اضافه کرد.
پاسخ پرسش چهارم:
هر کس برنامههای یکسانی در زندگی دارد که گریز از آنها ممکن نیست اما من برای برنامههای آتیام خودم را در درون موقعیتهای مشکل و پرسش قرار میدهم. البته باید شرایطی پدید بیاید که بتوان به بیان ویدئو درآیند. برای من ذهن و زندگی و فعالیتهای هنریام از هم جدا نیستند نمیدانم چه زمان وقت استراحت است و چه زمان وقت فعالیت هنری و فکر کردن. بهجای خاصی هم نیاز نیست چون درهمتنیده شدهاند و جدای از هم نیستند و تصمیمهای من در لحظه شکل میگیرند بداهه خلق میشوند. نسبت به تواناییهای خود و امکاناتم یک درگیری ذهنی از محیط پیرامون دریافت میکنم با آن کلنجار میروم تا به تصویر درآید برای همین ساخت یک ویدئوآرت یکدقیقهای شاید یک سال زمان بخواهد. دائم با آن مضمونی که یافتهام زندگی میکنم در موقعیتهای مختلف تجربه میکنم تا جایی که بتوان بسازمش.
پس من برای آینده تصمیمات زیادی نمیگیرم بلکه آنها مرا بهسوی خود میکشند. در اینجایی که من زندگی میکنم هیچ برنامهریزی خاصی برای آینده نمیشود گرفت که از فردا خبر نداریم پس باید در لحظه تصمیم گرفت و اگر تواناییاش بود درون آن قرار میگیرم و شروع میکنم کلنجار رفتن و اتود زدن چه در ذهن چه بر کاغذ چه با عکاسی و هرگونه بتوانم ذهنم را فعال نگهدارم.
اما اکنون به پروژهای فکر میکنم که مدتهاست ذهنم را درگیر کرده است و آن «پوسیدگی» است کتابی نوشتهام و امیدوارم منتشر شود و درصدد آن هستم نمایشگاهی را کیوریتوری کنم.